Historie
Familie Lenarduzzi 1946
Mozaïek
De oorsprong van het huidige terrazzowerk begint bij de eerste mozaïeken, dat door velen wordt beschouwd als de voorloper van het terrazzo. Een mozaïek is een inlegwerk van steen -, glas en marmer. Het is een eeuwenoude vorm van ambachtelijke kunst die reeds werd uitgeoefend ver voor onze jaartelling. Reeds 1600 jaar voor Christus werden mozaïeken gemaakt. In het door Chaldeeërs gebouwde paleis te Warka, omstreeks die tijd gebouwd, treft men wandversieringen van mozaïek aan. Door de veroveringstochten, onder Alexander de Grote, werd deze ambachtelijke kunst rond 325 jr. v. Christus naar Europa gebracht.
De Byzantijnse en Oud-christelijke kunst leverde bijzondere mozaïekwerken op, in die periode was Byzantium een paradijs van paleizen en basilieken waarin deze kunstvorm zich ontwikkelde, aanvankelijk als wand – en plafondversiering en tenslotte als vloerversiering. Later in de Moorse stijl van de Islamieten gebruikte men mozaïektegels die men op een werkbank vervaardigde en daarna in het werk bracht. Een figuur van stenen strippen goot men aan met een gipshoudend bindmiddel, in dat bindmiddel drukte men bonte stukjes glas, marmersteentjes en zelfs edelmetalen. Hieruit ontstond datgene, wat eeuwen later als terrazzo wordt gekenmerkt.
Terrazzo/Granito
Het woord terrazzo is in verschillende Europese landen ingeburgerd. In Duitsland en Oostenrijk spreekt men uitsluitend van terrazzo, in Frankrijk spreekt men van granito.
Veel terrazzowerkers in Nederland noemden zichzelf granitowerkers, terwijl men in Italië spreekt van tarrazzieri en niet van granitisti. Tegenwoordig kiest men voor het woord terrazzo. Ook al omdat de betekenis granito nogal eens wordt verwisseld met graniet. Terrazzokorrels zijn van gebroken marmer en kalksteen, terwijl granietkorrels bestaan uit gebroken natuurgraniet. Het terrazzowerk werd in ons land vooral door de Italianen bekend. In de loop der jaren namen ook veel Nederlanders het ambacht van hun buitenlandse collega’s over. Een Ambachtelijke kunstvorm die met een kritische kanttekening ook een minder populaire tijd heeft doorgemaakt. Heden ten dagen wordt met goed “vakmanschap” het terrazzowerk weer gewaardeerd om zijn unieke eigenschappen en fraai uiterlijk.
Italiaans Terrazzo
Tijdens latere ontwikkelingen door de eeuwen heen blijft het mozaïekwerk latent aanwezig. Dit Italiaanse terrazzo, dat nog weinig overeenkomst toonde met het huidige produkt, maakte men door stukjes afval uit de marmergroeve op een specielaag te strooien en die stukjes dan door stampen daarin te drukken. Het vlakstampen is tegenwoordig vervangen door het inwalsen en schuren van de vloer. Als bindmiddel gebruikte men leem, weke gips, puzzolaanaarde en traskalk, totdat de ontdekking in 1824 van het portlandcement geheel nieuwe mogelijkheden bood. Als uitvinder wordt genoemd de metselaar Joseph Aspdin. Uit het streven de vloer zo vlak mogelijk te maken, – het “terrasseren” – de vloer werd toen nog niet geslepen – is vermoedelijk de naam terrazzo ontstaan.
Friuli
Het eerste werk van die soort werd gemaakt op de grond “sulla terra terrazza” (sul terraz is Friulaans). De man die het werk uitvoerde noemde men al spoedig terrazzieri, dat letterlijk vertaald grondwerker betekent. Het waren 1600/1700 naamloze ambachtslieden uit Friuli, een streek in noordoost Italië. De tegenwoordige provincies Pordenone en Udine. Oorspronkelijk kwamen zij uit een gebied met een straal van niet meer dan 25 km. Met als voornaamste dorpen Sequals, Tauriano, Spilembergo, Arba, Colle, Fanna, Maniago, Cavasso, Frisanco en Barcis.
